Club

// miasto
Pierwszym przystankiem Madeleine była Piąta Aleja. Żałowała pieniędzy na te wszystkie świetne ciuchy, więc postanowiła poświęcić marne 10 dolców. Na szczęście zabrała ze sobą flakonik perfum, który był pierwszym i ostatnim prezentem od jej matki. Wyczyniał z ludźmi takie cuda, że czuli oni to, co jest dla nich najbardziej pociągające i od razu zgadzali się na wszystko, co Bellamy im powiedziała. Spryskała się wywarem Afrodyty i wmówiła sprzedawcy, że kurtka, spodnie, koszulka i szpilki kosztują jedyne dziesięć dolarów. Nawet nie musiała manipulować mgłą. Nie była pewna, czy Artemida pochwaliłaby takie zachowanie, ale… jej tutaj nie ma, prawda? Mogła teraz robić, co chce. Bogini łowów i tak się tu nie pojawi, bo Nowy Jork jest dla niej za bardzo zanieczyszczony. I dobrze.
Zniecierpliwiona Madeleine stukała obcasem o chodnik. Stała w kolejce już jakieś 10 minut, ale to wystarczyły, żeby się wkurzyła. Zauważyła, że perfumy nadal działają, bo wszyscy wokół mieli miny, jakby zobaczyli bardzo apetycznego pączka. Madeleine próbowała zetrzeć z szyi resztki eliksiru, ale nie przyniosło to pożądanego skutku.
Dlaczego poszła do klubu? Słyszała, że czają się tutaj bardzo brzydkie stwory, a ona potrzebowała rozrywki, musiała rozwalić jakiegoś upiora.

/brama

Carrie szła powoli wąskim chodnikiem po przedmieściach Nowego Yorku, lecz nagle zatrzymała się przed jednym z klubów dobrze znanym większości mieszkańców tego miasta. Dlaczego miałaby nie wejść? Wiedziała, że na pewno spotka tam jakiegoś herosa, przecież ta placówka była tek blisko obozu, a im wszystkim tak bardzo brakowało jakiejś rozrywki. Otworzyła olbrzymi drzwi i do jej uszu dotarła upragniona muzyka, za która tak tęskniła.
Od razu dojrzała tam swoją przyjaciółkę, Madeleine. O Bogowie, jak ona dawno jej nie widziała.
Szybko podbiegła w jej stronę, przedzierając się przez tłumy ludzi.

Madeleine rozejrzała się po wnętrzu. W środku było pełno dymu z suchego lodu. Kolorowe światła tańczyły po parkiecie, zmieniając klub w wielobarwną bajową krainę błękitów, zieleni, czerwieni i żółci.Jak pies, który wywęszył zwierzynę, Madeleine odwróciła się w stronę Carrie. Te łowieckie zmysły, to jednak dobra sprawa. Pomachała swojej przyjaciółce i zaczęła torować sobie drogę przez parkiet, co okazało się niezwykle trudne, bo ze wszystkich stron napierali na nią ludzie. Kiedy w końcu dotarła do Darren, uściskała ją przyjaźnie, rozwiewając przyjemną woń perfum.
- O, bogowie! Jak my się dawno nie widziałyśmy!- wykrzyknęła jej do ucha na powitanie, ale nie była pewna, czy dziewczyna cokolwiek usłyszy przez głośną muzykę. Nie rozmawiały ze sobą... Rok, dwa? Madeleine nie potrafiła tego stwierdzić. Dla niej czas płynie znacznie wolniej niż normalnym śmiertelnikom czy nawet herosom.

Trudno było cokolwiek usłyszeć przez tą głośną muzykę i liczne krzyki. Ludzie pchali się we wszystkie strony. Chwyciła dziewczynę za rękę i poprowadziła gdzieś dalej od tych głośników, bo w tej chwili kompletnie nie rozumiała co Mad do niej mówi. W końcu miała okazję się jej przyjrzeć. Wyglądała dokładnie tak samo jak ją sobie zapamiętała. Wysoka, blond włosa. Dziewczyna została Łowczynią, dlatego nigdy nie będzie się starzeć.
Za kilka lat Carrie skończy osiemnastkę, a ta ciągle będzie tą samą nastolatką.
- Co tam u Ciebie?

- Oj, później zabierzemy się za pogaduszki! Chodź! - wykrzyknęła jej do ucha i pociągnęła za rękę. Zaprowadziła ją na sam środek parkietu. Madeleine zaczęła tańczyć w rytm muzyki. Skakała, wymachiwała rękami, kręciła biodrami. Było prawie tak samo jak za dawnych czasów.
- Chyba wpadłaś w oko tamtemu kolesiowi! – Zaśmiała się i wskazała na faceta z wąsem, około czterdziestki, który siedział przy barze.
Madeleine zwolniła nieco tępo. Odgarnęła włosy z twarzy i wykorzystała sytuację by rozejrzeć się po klubie. Na razie nie widziała żadnego podejrzanego typa.

Wybuchnęła śmiechem kiedy zobaczyła tego faceta przy barze. Wiedziała, że dużo się tutaj takich kręci, ale przecież potrafimy się bronić. Wystarczy takiego obezwładnić jednym kopniakiem, a przecież tyle tutaj ludzi. No i pewnie nie wie prawdy o nas, więc nie ma co się martwić.
- Chyba ty- odparła odwracając się tyłem do niego, nie chciała już go oglądać.

- W takim razie, kiepski jego los. - Westchnęła.
Dalej tańczyły, a muzyka wciąż miała te irytujące brzmienie techno, ale co zrobić.
- No nie! - Wykrzyknęła. - Myślałam, że w takim obskurnym klubie znajdzie się dla nas jakaś zabawka do rozwalenia, a tu nic.
Nie trzeba chyba dodawać, jak bardzo była zła z tego powodu. Jak tak dalej pójdzie, to zmienią klub na Central Park i zaczną tłuc zwykłych śmiertelnych rabusiów, słowo daję.

Uśmiechnęła się szeroko słysząc reakcje Madeleine, tak jak za dawnych czasów.
Rozglądnęła się jeszcze raz po klubie, jednak tak jak wspomniała jej przyjaciółka, nie było tu nic interesującego, przynajmniej do czasu.
Odgarnęła włosy do tyłu. I wtedy zakręciło jej się w głowie, że omal nie upadła.
-Wiesz, chyba wrócę już do obozu- powiedziała zapinając kurtkę- Nie czuję się za dobrze.
Westchnęła, pocałowała w policzek dziewczynę i pomachała jej.
- Lecę.

/ gdzieś w obozie

- Czeeść? - mruknęła cicho, kiedy przyjaciółka przelotnie pocałowała ją w policzek.
Madeleine wzruszyła ramionami. Znowu sama. Jak już wcześniej wspomniałam, zero potworów, zero frajdy.
Odgarniając włosy z twarzy ruszyła w stronę baru. Zamówiła jacka daniel'sa z coca colą. Kiedyś bardzo lubiła tego drinka, ale nie piła go od... cóż, 10 lat? Może dłużej. Nic jednak nie pobije smaku ambrozji, więc Mad pod dwóch kolejkach dała sobie spokój i wyszła z klubu. Wszystko miała już z głowy, a w razie czego, mogła opuścić obóz, kiedy tylko chciała. Nie miała takich ograniczeń, jak reszta herosów.

//Obóz.

//Central Park

Po kilkunastu minutach oboje dostali się do klubu. Katara odrazu udała sie do barku. Usiadła na jednym z obrotowych krzeseł i zamówiła sobie Martini. Tak już dawno nie piła pożądnego martini. Rozejrzała sie po całym kubie. Muzyka grała dość głośno co jeszcze bardziej sprzyjało piciu alkoholu. Zaczęła się rozglądać również za Synem Aresa jednak stwierdziła że on sobie poradzi.

//CP

Jeremiah nie do końca sobie radził. Nie każdy jest tak drobny i zgrabny jak Katara, która zapewne od razu wślizgnęła się do klubu. Biedne Aresiątko musiało się przeciskać przez te tłumy przed wejściem i trochę pokombinować przy mgle, żeby ochroniarz się nie przyczepił. Ale nic się nie stało, cały i zdrowy Jerry udał się do baru. Od razu wyłapał wzrokiem Katarę i usiadł na stołku barowym obok dziewczyny. Zamówił whisky i zniecierpliwiony czekał na swój trunek.

Katara zdążyła wypic już połowę swojej martini kiedy dotarł do niej wreszcie Jerry. Katt przeczesała palcami wlosy tak aby nie opadały jej kurtyną na oczy. Usmiechnęła się i pociągneła kolejny łyk. Cały czas wystukiwała rytm muzyki który leciał w tle. Odwróciła się w stronę parkietu i obserwowałabawiących się ludzi. Po chwili wypiła martini.
- Blue Fire. -Zamówiła sobie kolejny drink.

Jerry wypił już chyba ze trzy kieliszki whisky. Jak tak dalej pójdzie, to Katara siła będzie musiała zaciągać do obozu.
- I co ciekawego mi powiesz, moja droga koleżanko? - Zapytał dziewczynę, uśmiechając się przy tym złośliwie. Alkohol zaczął już działać? Może.

Z bananem na twarzy spojrzała na Jerrego i stwierdziła.
- Mam zamiar wypić niebieski ogień. -Powiedziała.
W tym własnie momędzie barman podał jej wysoki kieliszek z przeźroczystą cieczą która paliła się na niebiesko. Katara wsadziła do środka słomkę i się napiła.
- A ty co powiesz drogi kolego? -Zapytała.

Jermiah na razie dał odpocząć swojej głowie i wątrobie. Obrócił się na swoim stołku i wypatrywał w tłumie kogoś godnego jego uwagi.
- A więc teraz jestem drogim kolegą? - Uśmiechnął się szerzej na myśl o swoim awansie.

Katara zastanowiła się chwile nad odpowiedzą. Usmiechnęła się kiedy takową już wymyśliła.
- Tak. Przynajmniej chwilowo dopuki działa alkohol. -Powiedziała.
Dziewczyna wybiła Blue Fire i odstawiła kieliszek na blat. Spojrzała na różne alkohole. Były w różniastych kolorach smakach i zapachach. Zastanawiała się co wybrać. Jednak nie mogła się zdecytowac.

- Oby jak najdłużej - Powiedział, ale nie był pewny, czy dziewczyna go usłyszała. Muzyka grała bardzo głośno, do baru wpychały się tłumy pijanych, wrzeszczących nastolatków.
Jakby od niechcenia zerknął na Katarę.
- Weź jacka z colą - krzyknął, żeby mieć stuprocentową pewność, że Grey go usłyszy.

Jacka z colą? Pomyślała. Cóż... No dobra. Nowe życie jako heros to i nowe rzeczy do spróbowania. Zamówiła wyrzej wspomnianego dinka. Po chwili go dostała i napiła się. Był mocny ale dobry.
- Mmmm.. Dobry..-Stwierdziła Grey. Katt chwyciła szkalnę i spojrzała w stronę DJ który właśnie puścił jakiś hit. Dzieciaki zaczęły tańczyć na parkiecie. Katara doskonale słyszała słowa Jerrego o jej stanie upojenia. Jednak nie skomentowała tego.

Jeremiah odwrócił się od parkietu, bo zaczęły wkurzać go te małolaty. W klubie nie było prawie żadnej dojrzalszej osoby.
Ponownie zamówił whisky i w oczekiwaniu na trunek zaczął nucić jakąś rockową piosenkę, zupełnie niepasująca do klimatu i muzyki tego klubu.
- To co teraz? Zaprosisz mnie do tańca, tak? - Zapytał radośnie, alkohol zaczął działać, a on miał ochote się rozerwać. Albo raczej rozerwać kogoś, kto się napatoczy.

Katara zaśmiała się. Ha! kiedy ona ostatnio tańczyła? A tak na owej imprezie na barze w klubie. No ale co tam raz się żyje a jak się jest Herosem to nigdy nie wiadomo kiedy to życie się skończy. Córka Hermesa wstała ze stołka i odróchowo poprawiła bluzkę i spodnie.
- A no pewnie chodzi. -Stwierdziła. Grey ruszyła w strone parkietu. Dziewczyna lubiła tańczyć i całkiem dobrze jej to szło.

Synowi Aresa zrzedła mina.
- Czekaj, ja... - Żartowałem dodał w myślach. Na Styks, przecież on nie umie tańczyć. Ale było za późno, teraz się już nie wywinie. Chociaż patrząc na resztę tych dzieciaków, to co najmniej połowa z nich tak naprawdę nie tańczyła, tylko bujała, skakała w różne strony. No dobra, tyle to in on potrafi. Poszedł więc za dziewczyną, mając nadzieję, że nie nadepnie nikomu na stopę.

A ha ha ale go wrobiła. To taka mala zemsta... Tak juz ona go nauczy tańczyć. Katara zaczęła sie poruszać na boki. Zgrabnie ruszała biodrami to w lewo to w prawo. Tak bycie wygimnastykowanym pomaga w takich chwilach. Grzywka kolejny raz opadła jej od oczu jednak teraz się tym nie przejeła.

Jerermiah przez cały czas czuł się nieswojo. To tak, jakby nagle zabrać żołnierzy z Afganistanu na potańcówkę. Tak, przez cały czas zadręczał się, że tu nie pasuję. A później spojrzał na Katarę i wszystko, o czym teraz myślał, to jej zgrabne ciało.
Pokręcił głowa, by móc trzeźwo myśleć. Ale to na nic, skoro był juz lekko wstawiony... Zaczął skakać, kiwać się na boki. Nawet nie szło mu aż tak źle. Przy okazji wziął jakiegoś dzieciaka z bara, co skończyło się upadkiem biednego śmiertelnika.

Katara dalej sie bujała do jakiś rytmów techno. Jej nie przeszkadzała muzyka jaką grali chociaż to nie był jej styl. I nagle bum. Jakis biedny śmiertelnik został przewrucony przez Jerrego. Oho nie będzie wesoło. A moze własnie będzie. Szybkie przemyslenie sytuacji na tyle jej pozwalał zalany mózg. Zachodziła duża szansa że raczej Jerry będzie chciał mu przypierdolić. Katara rozejrzała się. Wzięła z tacy kielnerki dwa drinki w probówkach. Zawsze takie dawali. Podeszła Bliżej Jerrego i wręczyła mu jeden.
- Masz to jest dobra. -Powiedziała na tyle głośno aby przekrzyćzeć muzykę.