Pałac

Zeszła w końcu z Gabriela i opadła na plecy obok niego.
- Zachowam to dla siebie - Zażartowała.

- Czasem boję się twoich myśli. -Zażartował.
Gabriel położył się na boku i obserwował Madelein.
- A lubisz mnie? -Zapytał się.

Uśmiechnęła się.
- Może i słusznie - Puściła mu oczko.
Prychnęła głośno.
- Oczywiście, że cię nie lubię - Odparła.

- Ej no. To ja cie tu kocham nad życie a ty mnie nawet nie lubisz. -Powiedział i się załamał teatralnie.
- Jak ty tak możesz Madelein. -Dodał.

- Tak, tak. Jestem bardzo podłą kobietą, wiem - Westchnęła teatralnie. Wstała i udała się do łazienki.
- Idę pod prysznic - Zdecydowała i odwróciła się przez ramię - Chcesz dołączyć? - Zapytała i znikła w łazience, zostawiając na wszelki wypadek uchylone drzwi.
Weszła pod prysznic i odkręciła kurki.

A Gabriel nie czekając na ponowienie zaproszenia poszedł za nią. Wszedł cicho do kabiny i przytulił Madelein. Wyglądała ślicznie z mokrymi włosami.
- Nie jesteś podła jesteś kochana. -Powiedział cicho i zmysłowo.

Ona bardziej skłaniała się ku temu pierwszemu określeniu. Bo co za człowiek zsyła swojego ukochanego na śmierć? Do wszystkiego to wszystko powoli prowadzi, a ona starała się o tym nie myśleć, z czym czuła się zdecydowanie gorzej.
Uśmiechnęła się do siebie, odwróciła się w stronę Gabriela i zarzuciła mu ręce na szyję.

Domyślił się czemu Madelein jest taka zamyslona i nawet zmartwiona.
- Madelein przysięgam ci że nic mi nie będzie. Artemida nic mi nie zrobi. -Powiedział. Cicho opierając sie czołem o jej czoło. Dłonie trzymał oplecione na jej biodrach.
- Wszystko będzie dobrze. -Dodał.

Cmoknęła niezadowolona. Czasami nienawidziła tego, że Gabe potrafi odczytać jej uczucia z taką łatwością.
- Ty nie wiesz, co ona wcześniej robiła... Nie chcę, żebyś był tchórzofretką - Ostatnie słowa wypowiedziała, jakby miała jakieś 5 lat.
Przymknęła powieki, kiedy ich czoła się zetknęły. Była tak sfrustrowana, że miała ochotę się rozpłakać.

- Wiem co mi groź Ojciec mi powiedział. Ale ja nie mogę bez ciebie żyć. Wolę spędzić z tobę kilka szczęśliwych dni niż całe życie bez ciebie. -Powiedział.
- Nawet za cene życia. -Dodał. Nie było mowy. Będzie Artemida musiała wypuścić Madelein albo on sam cos zrobi. Tylko za swoje czyny nie odpowiada.

- Na nic ci się zdadzą te piękne, kolorowe dni, skoro będziesz martwy - Podniosła głos i otworzyła oczy. Zbierało jej się na łzy, ale nie chciała by Gabe to zauważył, więc zdjęła ręce z jego ramion i odwróciła się, by sięgnąć po mydło.

Zwiesił głowę. Tak ich związek nie był łatwy. A wszystko przez jej przysięgę. Gabriel czuł jak wzrasta w nim frustracjia co z jego wybuchami gniewu nigdy dobrze nie wróżyło.
- Ale tobie tak. -Powiedział cicho.

Wzięła do ręki mydło, ale od razu je odłożyła, czy też odrzuciła z powrotem. Z bólem i ze złością w oczach popatrzyła na Gabriela.
- Jak mogłeś coś takiego powiedzieć? Myślisz, że jestem aż tak okropną osobą i potrafiłabym żyć z myślą, że jesteś martwy przeze mnie? Ja pierdole - Odepchnęła Gabe'a na bok, by mogła wyjść spod prysznica. Złapała jakiś pierwszy lepszy ręcznik i owinęła się nim.
Wyszła z łazienki i usiadła przy stoliku, chowając twarz w dłoniach.

Gabriel równiez wyszedł i zalozył bokserki oraz spodnie. Gabriel ze zwieszona głowa uklęknął przed nią i powiedział cicho.
- Wiem zę jestm głupiekiem. Ale Madelien nie mogę patrzeć jak tak cierpisz. Nie moge wytrzymać ze świadomością że się tak o mnie boisz. -Powiedział do niej.

Spojrzała na Gabriela. Łzy poleciały po jej policzkach. Była... po prostu zła. Na siebie, na Artemidę, nawet na swoją matkę, że pozwoliła jej wtedy się zgodzić, by dołączyła do łowczyń.
I na Gabe'a.
- Cóż, ktoś chyba musi, prawda? - Warknęła.

- Ale nie ty. To cie wykańcza a ja naprawdę wiem co robie... -Powiedział i załamał mu sie głos. Nie wytrzymywał już tego psychicznie. A może najlepszym wyjściem byłby ta cholerna kompiel w Lete. Nie nie można uciekać od problemu.

Spojrzała na niego twardo.
- Naprawdę wiesz co robisz? Bo ja za cholerę nie mam pojęcia - Powiedziała.

- Tak wiem. -Powiedział. Spojrzał jej w zapłakane oczy. Otarł jej łzę.
- Madelein przepraszam. -Szepnął cicho.

Zamknęła oczy. Miała wilgotne rzęsy i czuła słonawy smak na ustach. Dłonie zacisnęła w pięść, by móc powstrzymać łzy. Nie dała rady.
- To ja powinnam przepraszać - Powiedziała. Miała dość tego, że to Gabriel się obwinia.

Ale on i tak się będzie obwiniał. To było u niego normalne. Spojrzał na Madelein.
- A wiesz co.. -Zaczął ale przerwał.
- To robimy tak. Wybaczamy sobie to co złe i wszystko jest dobrze. Tylko nie płacz już. -Powiedział.

- Co? - Zapytała, kiedy przerwał.
Otworzyła oczy i spojrzała z pretensją na Gabriela. On nie miał za co przepraszać, więc dlaczego to robi?
- Nie mogę sobie wybaczyć tego, że posyłam cię na pewną śmierć, Gabe - Powiedziała.