Arena

Spojrzała na niego wściekle. No jeszcze jego mi tu potrzeba. Ale dobrze przynajmniej się na nim wyżyje. Pomyślała.
- Zamknij się! -Warknęła w jego stronę. Kopnęła manekina w głowę tak że ta odleciała i potoczyła się.
- Po co tu przyszedłeś? -Zapytała wkurwiona na cały świat. A najbardziej na bogów.

Wzniósł oczy ku niebu. Czy tylko on cieszył się z ich spotkania? Na to wygląda.
- Podręczyć ciebie - Odparł obojętnym tonem. Mogła mu powiedzieć, o co chodzi, może zrobiłoby jej się lżej? Jeremiah czasem potrafi być przyjacielski i wyrozumiały i może dzisiaj jest taki właśnie dzień?

- Świetnie. -Powiedziała i ruszyła w jego stronę. Miała zamiar mu przypierdolić. Miała już dość grania przestraszonej dziewczynki. W tym momencie zapomniała że się go boi i że jest Synem Aresa. Teraz widziała w nim tylko obiekt do wyżycia się.

A niech sobie pobije, może jej ulży. Jeremiah jednak nie będzie tak stać zwyczajnie jak worek treningowy dziewczyny, o co to, to nie.
- Trenujesz przed Wielką Bitwą z moim ojcem? - Zapytał ironicznie, uważnie się jej przyglądając.

- Cicho siedź i się nie ruszaj. -Powiedziała i zaatakował do jednak ten odskoczył.
- Mówiłam ci coś. -Powiedziała i złapała pewniej sztylety. Tak to był dobry pomysł. Mimo że nie myślała teraz o tej swojej planowanej bitwie z Aresem takie potyczki z jego synem był całkowicie wskazane. Kolejny raz go zaatakowała.

Jak już powiedziałam, Jeremiah tanio skóry nie sprzeda. Z łatwością robił uniki i sztylet nic mu nie robił.
Nie wiedząc, jak tego dokonał, złapał dziewczynę od przodu za oba nadgarstki i spojrzał jej w oczy.
- Co w ciebie wstąpiło?

Co mu miała powiedzieć. Że zastanawia się nad faktem wykupienia koleżanki z szeregów łowczyni za cenę własnej skóry? Nie mogła mu przecież tego powiedzieć. Dziewczyna zmroziła go wzrokiem. Próbowała się wyrwać jednak trzymał ja mocno.

Powiedzieć mogła, ale jakie byłyby tego konsekwencje? Na pewno niewielkie, bo co on może zrobić Katarze? Nie przywali jej i na pewno nie odwiedzie jej od tego głupiego pomysłu, bo co on może?
- Twoje hermesowskie sztuczki nie pomogą ci się wyrwać - Stwierdził, to co było oczywiste.

Zwiesiła głowę. Miał racje. Przestała się wyrywać i stała spokojnie. Wpatrywała się w ziemie jakby szukała odpowiedzi.
- Może i nie pomogą. -Stwierdziła. Miała sposób żeby się uwolnić ale czy kopanie go pomoże jej.
- Mam dość tego wszystkiego. -Stwierdziła i spojrzała mu w oczy.

Mogło się to wydawać naiwne i irracjonalne z jego strony, ale puścił Katarę. Myślał, że już w miarę sie uspokoiła i nie miała zamiaru go atakować.
Zmarszczył czoło.
- Czego, obozu? - Zapytał.

Nagle dało się słyszeć odgłos potężnych łap. Po chwili na arenie pojawiła się wielka chimera. Potwór rozejrzał się po arenie i zauważył dwójkę herosów. Chimera zaryczała i szczerząc kły i wystawiając ostre jak brzytwa pazury zaczęła zbliżać się do dwójki półbogów.

Jeremiah usłyszał jakiś szelest i szybko odwrócił się. Patrzył prosto w ślepia potwora.
- Padnij - Krzyknął, bo potwór właśnie zionął w ich stronę ogniem. Nie czekał i padł na ziemię, ciągnąc Katarę ręką w dół. Dobył broni - włóczni i uaktywnił tarczę.

Dziewczyna spojrzała na owego potwora. W następnej chwili leżała na ziemi. Kiedy Jerry dobył broń poszła w jego ślady. Katara poderwała się na równe nogi i rzuciła w potwora sztyletami. Miała nadzieje że któryś zrani bestie. Dziewczyna pobiegła w stronę gdzie były łuki i strzały. Kiedy znalazła broń zaczęła strzelać w łeb potwora.

Chimera zaryczała głośno kiedy jeden ze sztyletów wbił się jej w okolicach karku. Jednak tylko dwie z siedmiu wypuszczonych przez Katare bełtów trafił w cel. Potwór odwrócił się i wężowym obonem odepchnął ja na bok. Heroska poleciała w powietrzu i wylądowała na jakimś stojaku z bronią.
Teraz potwór spojrzał czerwonymi świdrującymi oczyma na Jeremiaha. Zionął w jego stronę ogniem. Po czym zamachnął się łapą z wystawionymi pazurami.

A więc Katara umie też strzelać. Co za miła niespodzianka. Szkoda, że dowiedział się o niej właśnie w takich warunkach.
Kiedy zobaczył, jak stwór rzuca Katarą niczym zwykłą kukłą, zaklął siarczyście i ruszył na tego bydlaka.
Jeremiah napierał na chimerę, szło mu to mozolnie, bo musiał uskakiwać za każdym razem, kiedy potwór ział ogniem, bo niestety zwykła tarcza sprawiała się tylko w przypadku ataku łapami.

Katara wstała i spojrzała na to co się dzieje. Nagle wpadła na pomysł. Kiedy tylko wstała złapała za włócznie która leżała na ziemi. Jadowity ogon Chimery zbliżał się w jej stronę. Dziewczyna wyczekała na odpowiedni moment i dźgnęła łeb przygważdżając do ziemi gadzi ogon. Przez ryk jaki się rozniósł wywnioskowała że trafiła. Wzięła do ręki sztylet i już ruszała do Jerrego.

Katarze co prawda udało się przygwoździć chimerzy ogon do ziemi. Jednak kiedy ta się odwróciła ogon ugryzł ją w łydkę. Po czym opadł z sił.
Co do Jeremiaha. Udawało mu się zasłaniać przed atakami chimery jednak w pewny momencie potwór zionął ogniem i machnął szybko łapa z pazurami raniąc Syna Aresa w bark.

Uśmiechnął się do siebie, widząc, co zrobiła przed chwilą Kat. Było to jednak ulotne, bo później zobaczył, że w łydkę Katary wbiły się jadowite kły chimery.Jego wyraz twarzy zastąpiła dzika furia.
Chłopak wstał po kolejnym ogniowym ataku, podszedł do potwora jak najbliżej się dało, jednak chimera dosyć mocno poharatała jego bark. Bolało jak cholera, myślał, że wyrwał mu spory kawałek mięcha.
Jeremiah warknął i przebił włócznią ciało chimery.

Cholerny ból w łydce.. to było jedyne co do niej dotarło. Zacisnęła zęby żeby nie krzyknąć z bólu. Nie żadem potwór nie będzie jej bezkarnie gryzł. Dziewczyna przykucnęła i złapał się za ranę. Skrzywiła się z bólu jednak musiała coś zrobić. Zauważyła kolejną włócznię. Wstała podnosząc ją i rzuciła włócznią. Modląc się do bogów żeby trafiła. Udało się. Dzida trafiła w bok chimery wbijając się głęboko.

Katara trafiła w chimerę tak samo jak Jeremiah. Chimera zaryczała i zaczęła się przemieniać w szary popiół który po chwili się rozwiał. Córka Hermesa była poważnie ranna w łydkę gdyż chimera gryząc ją wpuściła do jej organizmu jad. Syn Aresa był w lepszym stanie ale jego bark bardzo krwawił.

Jeremiah przyjrzał się swojej ranie. Je*ać bark, pomyślał. Wiedział bowiem, że Katara, choć na to teraz nie wyglądała, była w gorszym stanie.
Podbiegł szybko do niej i przykucnął. Dziewczyna chyba ledwo kontaktowała.
- Kat, Kat. Słyszysz mnie? Masz przy sobie ambrozje? - Niemal wrzeszczał.

Zanim Jerry do niej podbiegł ta wywróciła się na ziemię. Syknęła z bólu. Jak przez mgłę docierały do niej jego słowa. Z trudem przełknęła ślinę. Spojrzała na niego.
- Nie.. -Powiedziała cicho.

Zaklął pod nosem. Złapał dziewczynę, jak gdyby ważyła tyle co piórko i zarzucił ją sobie na ramię. Truchtem pobiegł w stronę domków.

//domek Aresa