Scena

Gabriel jak zawsze przyszedł na scenę w Odeonie. Zawsze tu ćwiczył. Na Arenie zazwyczaj było za dużo ludzi. Wyjął mieczy i zaczął nim ciąć powietrze udając że trafia w imaginowane postacie. Robił obroty i uniki. Nie często walczył z innymi Herosami. Powiedzmy że wolał nie zdradzać swoich taktyk.

//domek Apolla

Nie miała, gdzie się podziać. Chciała być sama i do jej głowy nie przyszło nic lepszego jak Odeon. Nikt nie zaglądał tu zimą, nawet dzieci Apollina, które zazwyczaj ciężko stąd odciągnąć.
Weszła na scenę i od razu zobaczyła Gabriela. Jej wnętrzności podskoczyły i zaczęły robić salta, a ona nic nie mogła na to poradzić. Nienawidziła siebie za tę słabość.
- Gabe - Powiedziała. Nie przywitała się, po prostu wymówiła jego imię, jak gdyby to miało wszystko załatwić.

Gabriel zdziwił się na dźwięk zdrobnienia swojego imienia. Nikt tak do niego nie mówił tylko Madeleina. Zatrzymał się w półobrocie i spojrzał na piękną jak anioł łowczynie. Przyjrzał jej się uważnie. Dawno się nie widzieli.. chyba aż za długo.
- Madelein. -Powiedział. Zawsze zwracał się do niej pełnym imieniem. Uwielbiał jego dźwięk. Gabriel schował miecz. Spojrzał jej w oczy. Nie spodziewał jej się tutaj.

Przyjrzała się uważnie chłopakowi. Znała go tyle czasu, a dla niej i tak zawsze był Gabem. Miała ochotę go przytulić, pocałować, dotknąć... Co z tego, skoro jej nie wolno? Mogłaby go pokochać, mogłaby. Ale nie może.
Dziewczyna odchrząknęła, starając się odciągnąć od siebie te wszystkie myśli.
- Co słychać? - Zapytała, wydało jej się to takie błahe i nieistotne pytanie, a zarazem jedyne, które mogła mu zadać. Ah, nienawidziła teraz siebie bardziej niż kiedykolwiek.

Gabriel obdarzył ja przyjaznym uśmiechem.
- Wiesz niedawno wróciłem.... Rozglądałem się po mieście za jakimiś Herosami. -Odpowiedział. Zdawał sobie sprawę z tego że nie powinien tego robić ale cóż.
- A czy tu coś się zmieniło? -Zapytał.
A może coś u ciebie się zmieniło? Pomyślał. Uważnie patrzył w bystre oczy łowczyni. Zastanawiał się co czuje, o czym myśli. Wydawała się trochę spięta.

A jak ma nie być spięta? Jeden jej głupi błąd i spieprzy życie sobie, Gabrielowi i nie wiadomo komu jeszcze. Jeden niepotrzebny ruch i może skończyć martwa.
- I co? Miałeś szczęście? - Była ciekawa, czy udało mu się znaleźć jakiś zagubionych herosów, podobał jej się fakt, że chłopak był... No cóż, inny. Większość obozowiczów nie obchodzą półbogowie wędrujący po świecie.
- Nie, chyba nie - Wzruszyła ramionami i odwzajemniła spojrzenie.

- Nie ale miałem spotkanie z potworami. -Powiedział i się blado uśmiechnął. Tak Gabriel zawsze miał do tego szczęście. Zawsze się na nie napotykał.
- A czy u ciebie coś się zmieniło? -Zapytał. Nie mógł się powstrzymać. Musiał zadać jej to pytanie. Jego serce zabiło mocniej kiedy odwzajemniła spojrzenie. Tak miał do niej słabość.. cholerną słabość. Jednak wiedział że nie może jej tego powiedzieć. Nie może jej dotknąć. Nic nie może. Oddał by życie za możliwość pocałowania jej. Jednak istniała możliwość że i ona by za to musiała drogo zapłacić. A tego Gabriel by nie zniósł. Nawet jako dusza ubolewał by nad tym. A on się zna na duszach.

Spotkanie z potworami. No tak, ten to zawsze wie, jak się zabawić. Kiedy Madeleine chciała ukatrupić jakiegoś podczas jej pobytu w Nowym Jorku, to nie natknęła się na żadnego, nawet w Central Parku, a tam to wszystkie możliwe okrucieństwa się znajdują.
- Nie wydaje mi się - Dlaczego do cholery pomyślała teraz o Aronie? Bogowie, muszę się napić. Wiedziała jednak, że nic z tego.
Zabawne, że dopiero, kiedy zobaczyła Gabriela dowiedziała się, jak bardzo za nim tęskniła. Wcześniej nawet rzadko o nim myślała, a teraz...

- To powiedz mi Piękna Luba Dziewczyno czemu taka smutna jesteś? -Zapytał przerabiając słowa z ballady "Świtezianka". Zrobił to celowo. Spojrzał jej w oczy z delikatnym uśmiechem. Tak Madeleina poruszała coś w nim. Zawsze starał się to ukryć jednak przy niej nie myślał racjonalnie. Gabriel wiedział że za te słowa może dostać od łowczyni. Ale nie sądził by była w stanie to zrobić.

Zdecydowanie za dobrze ją znał. Oczywiście, że nie mogłaby mu przywalić.
Uśmiechnęła się, słysząc słowa Gabriela. Nie znała tej ballady, ostatnimi czasy nie miała okazji zaglądać do jakichkolwiek książek, a co dopiero ballad, które jeszcze bardziej ją przygnębiają.
- Taka przykra sprawa... Życie - Wzruszyła ramionami. Taaak, ona uwielbiała twierdzić, że jej życie jest pozbawione sensu i nijakie. Nie chciała jednak zagłębiać się w te sprawy, więc zapytała;
- Ćwiczyłeś? Jej też przydałby się trening. Rdzewiała i robiła się słaba, co zdecydowanie jej się nie podobało.

Uśmiechnął się. Ona również doskonale go znała.
- Tak. Wiesz na Arenie za dużo się dzieje. A ja.... cóż wolę trzymać się na uboczu. -Stwierdził. Gabriel przypomniał sobie. Sięgnął ręką do kieszeni i wyciągnął coś z niej. Podszedł do Madelein. Chwycił ją za dłoni i dał jej wisiorek z serduszkiem.
- Proszę taki... mały prezent.. z wyprawy. -Powiedział. Puścił jej dłoń.. W duchu cieszył się jak małe dziecko z tego krótkiego momentu w którym mógł się cieszyć jej dotykiem.

Kiedy Gabriel jej dotknął, serce Madeleine momentalnie podskoczyło. Na tę krótką chwilę wstrzymała oddech, wypuściła go niemal od razu po tym, jak chłopak oderwał swoją rękę.
Przyjrzała się wisiorkowi. Nie wyróżniał się niczym specjalnym, najzwyklejsze serduszko. Dla niej miało ono jednak znacznie większą wartość.
- Dziękuję - Powiedziała i od razu zapięła go sobie na szyi. Nie podobał jej się fakt, że wisi obok tego drugiego wisiorka - srebrnego w kształcie sierpa księżyca. Jeszcze bardziej jej przypominały, że nigdy nie będzie mogła mieć Gabe'a.
- Mam nadzieję, że go nie ukradłeś - Uśmiechnęła się ciepło i spojrzała na chłopaka.

Zachichotał.
- Ukradanie wisiorków jak i innych rzeczy pozostawię dzieciakom Hermesa. -Stwierdził z uśmiechem. Gabriel nie ukradł wisiorka jednak historie jak wszedł w posiadanie tego małego przedmiotu pozostawi nadal nie nieodgadnioną dla nikogo. Chłopak zmierzch wił swoje jasne włosy i uśmiechnął się.
- A jak ty? To znaczy.. ćwiczyłaś ostatnio? -Zapytał się jej Gabriel.
Częste wypady syna Hadesa były też trochę spowodowane osobą łowczyni. Kiedy był w obozie jego wszystkie myśli kręciły się właśnie wokoło niej.

- Może to i dobrze - Powiedziała. Nie chciała mieć tutaj męskiej wersji Katary, która byłaby gotowa napisać sztyletem "G" na jej szyi, czy zabrać jej garderobę.
- Próbowałam, z marnym skutkiem oczywiście. - Westchnęła. Nie rozumiała tego, parę dni w obozie i już zrobił z niej się słabeusz. Nagle coś jej się przypomniało.
- Nie wiem, czy słyszałeś. Robią jakiś bal przebierańców. Idziesz? - Zapytała.

Miał być Bal. O to fajnie. Tylko za kogo Gabriel może się przebrać. A już wiem. Może przecież zdjąć koszulkę zaszpanować wytatuowanymi skrzydłami i mówić że jest przebrany za archanioła. Uśmiechnął się blado do Madeleiny.
- A nie wiesz może za co mógłbym się przebrać? -Zapytał z uśmiechem. Tak przy niej zawsze się uśmiechał. Spojrzał na nią i stwierdził.
- Wiesz może przydała by ci się walka z jakimś potworkiem to zazwyczaj dobry trening. -Powiedział do niej.

O, brawo. On już miał przebranie. Madeleine? Nie. Nawet pomysłów jej brakowało. Ona zabijała potwory, a teraz ma okazje się za jakąś paskudę przebrać? Wydawało się to co najmniej dziwne. Jak tak dalej pójdzie, to wybierze się na ten cały bal nago...
- Nie mam pojęcia, przykro mi. Coś wymyślisz - Odwzajemniła uśmiech.
- Taaak, ale to ty jesteś magnesem na potwory, a nie ja. - Zaśmiała się.

- No jasne że je przyciągam. Więc może wybrała byś... się no wiesz... kiedyś ze mną na miasto? -Zaproponował. Gabriel przyjrzal jej się.
- Wiesz... uroczo byś wyglądała w białych ubraniach, ze skrzydłami i aureolką. -To był taki mały pomysł za co dziewczyna mogła by się przebrać. Chłopak wyjął miecz i się uśmiechnął.
- A co byś powiedziała na niewinna walkę? -Zaproponował.

- Taa, może - Odparła. Czy chciała z nim iść? Sama nie wiedziała. Szczerze mówiąc, trochę bała się, co może się stać, kiedy będą sami poza terenami obozu.
- Taaak, a ty dobrze komponowałbyś się z czerwonymi różkami, ogonem i trójzębem - Mruknęła z ironią. Jej dużo brakowało do anioła, tak samo, jak Gabrielowi daleko do diabła, choć biorąc pod uwagę, kim był jego ojciec...
- Sama nie wiem - Zawahała się.

Zaśmiał się lekko.
- Ogon i różka mogą być ale trójząb zostawię dzieciaka Posejdona. -Stwierdził.
Nie było małe jego zaskoczenie. Madelein nie była pewna czy chce walczyć. Coś było nie tak. Czy to on tak na nią działa?
- Madelein. Chyba nie boisz się że przegrasz. Przecież wiesz że ja ci nie dam przegrać. -Stwierdził z tym swoim uśmiechem. Spojrzał jej głęboko w oczy.
No Madelein uwierz w siebie.

Taa, kompletnie straciła wiarę w siebie po tych dwóch przegranych walkach. Już nie miała takiej frajdy z bójki, jak dawniej. Może jakby opuściła obóz na kilka dni, to by coś to zmieniło, choć w tej chwili wydawało jej się, że nic nie jest w stanie jej pomóc.
- To nie za bardzo poprawi mi humor - Zaśmiała się. Nie ma nic gorszego, niż dawanie wygranie komuś innemu, bo w rzeczywistości jest słabą dziewuchą, która ma humorki.

- Oj Madelein. Czy mam rozumieć że nie ma mnie zaledwie kilka tygodni a ty już nie masz ochoty na walki. Oj będę ja się musiał za ciebie wziąć. -Powiedział i wzniósł oczy ku niebu.
- No już proszę. -Dodał i klingę w jej stronę przysunął mieczy.
- Nie mogę patrzeć jak jesteś taka smutna. -Dodał cicho.

Nie była w stanie niczego rozsądnego powiedzieć. I jeszcze te słowa, które wypowiedział na koniec Gabriel... Zastanawiała się, czy to możliwe, że się przesłyszała, bo w końcu głos Gabe'a był wtedy naprawdę cichy, ale.. Nie oszukujmy się, ona także nie potrafiłaby patrzeć na smutnego blondyna.
- Dobra, Marvell, ale daj z siebie wszystko - Powiedziała, a na jej twarzy zakwitł szczery uśmiech. Wyjęła zza pazuchy kurtki sztylet, po czym zdjęła ubranie i odrzuciła je gdzieś na bok. Stanęła w rozkroku i czekała na atak.

Gabriel uśmiechnął się szeroko. Również i on zdjął kurtkę. Położył ja na boku. Złapał miecz.
- Dobrze Panno Madelein. -Powiedział.
Syn Hadesa zaatakował. Cios spadł na łowczynie z góry jednak ta skutecznie go zablokowała.
- No całkiem dobrze. -Stwierdził z uśmiechem. Zaczął ponownie atakować.

- Bo atakujesz jak baba - Wydusiła przez zaciśnięte zęby, próbując zablokować sztyletem atak Gabriela. Tym razem niestety jej się nie udało i musiała uskoczyć w bok, żeby miecz nie poharatał jej ramion. Teraz się zacznie. Dziewczyna nadal nie była przekonana co do walki z synem Hadesa, ale cięła nożem najszybciej, jak się tylko dało. Głównie jej ofiarą było powietrze, bo niestety Gabe zdążał unikać ostrza sztyletu.